Refleksje z Ravensbruck

      W dniu 2 maja 2014 roku rozpoczęła się nasza podróż do obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Wyjazd był możliwy dzięki temu, że wzięłyśmy udział w IV edycji projektu edukacyjnego „O tym nie można zapomnieć- spotkania z kobietami, które przeszły piekło obozów i łagrów” organizowanego przez IPN Przystanek Historia.
      Było to dla nas wielkie wyróżnienie, gdyż nie każdy ma możliwość odwiedzenia miejsca o tak burzliwej przeszłości, miejsca śmierci tysięcy polskich więźniarek. Dziesięciogodzinna podróż minęła nam niezwykłe szybko, gdyż towarzyszyła nam świadomość, że chwile spędzone w byłym obozie pozostaną na długo w naszej pamięci i pozwolą nam spojrzeć z innej perspektywy na problem zbrodni hitlerowskich.
      Po przybyciu na miejsce, byłyśmy mile zaskoczone atmosferą, jaka tam panowała. Pierwszego dnia odbyła się katolicka Msza na terenie bunkra, gdzie pod przymusem dokonano eksperymentalnych pseudo-medycznych operacji na polskich więźniarkach, które nazywane były potocznie „królikami”. Wzięły w niej udział byłe więźniarki obozu, z którymi następnie udałyśmy się na wspólny spacer po jego terenie. W tym czasie Panie opowiadały nam, jak wyglądało codzienne życie i walka o przetrwanie, jak nieustannie zmagały się z SS-nami, którzy za wszelką cenę starali się odrzeć je z godności. Mówiły również o kilkugodzinnych apelach nad jeziorem, w którym do dnia dzisiejszego spoczywają prochy spalonych w krematoriach kobiet. W dowód szacunku i hołdu dla ofiar hitlerowskiego terroru, do jeziora zostały wrzucone róże, które były symbolem pamięci o zamordowanych… Po spacerze miałyśmy możliwość obejrzenia prezentacji, wykonanych przez uczniów z pozostałych szkół. Mogłyśmy w ten sposób przygotować się do spotkania z więźniarką i przeprowadzenia wywiadu. Takie zadania czekały nas po przyjeździe do Polski.
      Deszczowa niedziela- rozpoczęła się oficjalnymi obchodami 69 rocznicy wyzwolenia obozu w Ravensbrück. W trakcie trwania tej uroczystości miałyśmy okazję wysłuchać modlitwy obozowej wygłoszonej przez Panią Krystynę Zając. Wzbudziło to w nas ogromne emocje, gdyż nasza codzienna modlitwa nabrała pełniejszego sensu, zaczęłyśmy ją doceniać. Wysłuchałyśmy również wiele ciekawych wykładów. Po uroczystości wraz z Paniami przeszłyśmy w miejsca, gdzie znajdowały się tablice, upamiętniające pomordowane więźniarki, pochodzące z różnych państw. Złożyłyśmy kwiaty, zapaliłyśmy znicze i pomodliłyśmy się w intencji tych, którym nie udało się wrócić do Polski. Połączone to było z osobistą refleksją dotyczącą ulotności życia i postępowania człowieka wobec drugiego człowieka w czasach wojennej gehenny.
      Następnie mogłyśmy porozmawiać z kobietami ze stowarzyszenia Maksymiliana Kolbego. Uświadomiły nam, iż nie każdy przedstawiciel narodowości niemieckiej był zwolennikiem nazistowskiej ideologii, głoszonej przez Hitlera. Wyjaśniły nam, że bardzo ważne jest to, aby nauczyć się wybaczać i otoczyć szczególną troską wszystkie więźniarki, które nie radzą sobie z traumatycznymi przeżyciami związanymi z pobytem wobozie.